Post Description

Pas toen ik vorige week tegen seizoen 2 aanliep ben ik eerst seizoen 1 gaan kijken en dat raad ik iedereen aan.
Dat mag geen peen probleem zijn, want beide seizoenen bestaan maar uit 8 en 7 afleveringen van elk zo'n half uur.

Ondanks de vele komische opmerkingingen en situaties zou ik het zeker geen "comedy" willen noemen en ook al gebruikt seizoen 1 het fenomeen "Time Loop" (tijdlus) en seizoen 2 "Quantum Travel" (tijdreizen), het is zeker ook geen Science Fiction.

De grote onderliggende filosofische vraag is: hoe gaan we om met het leed dat onszelf, onze ouders en grootouders is aangedaan?
(Door de vele absurde situaties zou je dat soms bijna vergeten...)

Hoofdrolspeelster, maker en bedenkster Natasha Lyonne (in het echt ook een kleindochter van Holocaust-overlevenden) kruipt in de huid van Nadia Vulvokov, die in het eerste seizoen keer op keer dood gaat en weer op haar 36e verjaardagsfeestje terugkeert, met muzikale begeleiding van Harry Nilsson's "Got To Get Out".

In het tweede seizoen kruipt ze (letterlijk) in de huid-en-tijd van haar moeder en grootmoeder, wederom in een poging om dingen die in het verleden zijn misgegaan recht te zetten.

Maar of dat lukt? 
Alles wat ik verder zou kunnen zeggen zou een spoiler zijn en doe als ik: kijk eerst seizoen 1 en ga dan direct verder met seizoen 2!